Евгений Василенок - Сёмае акно (на белорусском языке)

На слове "цалую" я пасадзiла кляксу, i тэлеграму прыйшлося перапiсваць.

- Эх, задаў я вам работы, - сумеўся Анфiл. - Але ж ведаеце - мацi. Яна ж непакоiцца.

На гэты раз слова "цалую" напiсалася асаблiва выразна.

- Ну i дзянёчак жа ў мяне сёння - адзiн раз у жыццi такi бывае! На вялiкую будоўлю ўзялi! Экскаватаршчык я, - ахвотна расказваў Анфiл. - На шагаючы разлiчваю трапiць.

- А я думала - вы спартсмен.

- Спартсмен? Што вы! Балельшчык - гэта праўда. Адзiн - нуль у маю карысць!

I ён пайшоў да выхаду лёгкай роўнай хадою, энергiчна махаючы левай рукою.

Я чамусьцi ўздыхнула...

Перад самым заканчэннем майго першага працоўнага дня зноў прыйшоў Гур'янчык.

- Куды ж гэта варта, таварыш Гур'янчык! - накiнулася я на яго. - Што ж гэта такое! Людзi павiнны стаяць там, потым iсцi сюды, стаяць тут, пасля iзноў вяртацца назад, iзноў стаяць. Куды гэта варта?!

Гур'янчык доўга не мог зразумець, што я хачу сказаць. Злуючыся на яго за някемлiвасць, я растлумачыла, што трэба было б зрабiць неяк так, каб людзям не прыходзiлася стаяць па тры разы ў чарзе з-за аднаго пiсьма.

- Добра, падумаем. - Ён паглядзеў на гадзiннiк, асцярожна запытаў: Гэты... студэнт не прыходзiў?

- Не...

- Чакайце, прыйдзе, а як жа! - У голасе Гур'янчыка гучала iронiя. Ён патаптаўся крыху на месцы, адышоў, потым зноў падышоў да майго стала. - Вы вось што... Пакладзiце ў касу. - I, кiнуўшы мне на стол дзве саракоўкi, Гур'янчык кароткiмi сваiмi крокамi выбег за дзверы. Не паспелi дзверы зачынiцца за iм, як я пачула ў акенцы знаёмы голас:

- Ледзь не спазнiўся! Вось... Дзякую вам...

На мой стол побач з манетамi Гур'янчыка ляглi яшчэ дзве.

А потым у акенцы нешта зашамацела, i я ўбачыла букет пахучых руж.

- Ад маёй брыгады! - данеслася з-за кветак. Букет завяз у акне, i таму я нiкога не бачыла. - Ад брыгады токараў завода iмя Кiрава. Пiсямко, прызнаюся, было калектыўнае. Маскоўскiм токарам, абмен вопытам.

- Што ж вы, токары-пекары, у рабочы час па кветкавых магазiнах расхаджваеце? - якраз падышоўшы да мяне, сказала Аўдоцця Паўлаўна.

- А нам працаваць у начную змену.

Букет, нарэшце, пралез, i я ўбачыла ў акенцы ярка-чырвоны, як i ружы, гальштук. Токар памахаў мне рукой i знiк.

Напэўна, гэта нядобра - прымаць на рабоце ружы?.. Але згадзiцеся самi: хiба ж дзяўчына можа адмовiцца ад кветак?..

...На галоўнай магiстралi нашага горада - шумна. Туды i назад iдуць людзi, бягуць аўтамашыны. Перашэптваюцца аб нечым лiпы.

Я iду не спяшаючыся, павольна. Iду дамоў. З работы.

Правай рукой прыцiскаю да грудзей букет. Адчуваю, што на яго многiя заглядаюцца.

I раптам з правага боку чую моцны мужчынскi голас:

- Алё, даражэнькая! Фiзкульт-прывет!

Так, гэта быў ён, экскаватаршчык Анфiл! Хiба я магла не пазнаць яго! Анфiл шырока ўсмiхаўся, увесь твар яго ззяў радасцю. Мiжвольна заўсмiхалася i я.

- Ну як? - спытала я, i сама здзiвiлася, што звярнулася да яго, як да старога знаёмага.

- Парадачак! - трасянуўшы сваiмi каштанавымi валасамi, прагаварыў экскаватаршчык. - Бiлет - вось ён, у кiшэнi. Цягнiк адыходзiць праз сорак хвiлiн. Пажадайце мне нi пуху нi пяра! - I ён хутка пакрочыў наперад, лёгка несучы левай рукой жоўты фанерны чамаданчык.

Але вось ён азiрнуўся, глянуў на мяне. Паставiўшы свой чамаданчык на асфальт, пачаў нешта шукаць у кiшэнях. Анфiл завiхаўся, але не мог знайсцi, што хацеў, бо шукаць левай рукой было нязручна. Я падышла да яго.

- Вось! - узрадавана сказаў ён, выняўшы, нарэшце, нейкi лiсток паперы, i падаў яго мне. - Вось. Гэта - адрас. Аддзел кадраў нашай будоўлi. Пiшыце! Могуць узяць, а што вы думаеце! Пiшыце!

Экскаватаршчык падхапiў свой чамаданчык i павярнуў на другую вулiцу.

Калi я выйшла на рог вулiцы, Анфiла ўжо не было вiдаць. Туды i назад iшлi людзi. Адны спяшалiся, другiя крочылi павольна.

У кожнага сваё.

Вось i скончыўся мой першы дзень. Заўтра я зноў буду прадаваць маркi. Каму ж прыйдзецца заўтра ўручаць iх?..

Я ведаю каму. Прыходзьце, маё акно - сёмае.

1952 г.